en onbegenadigde. Aan de hand van de gesprekken van deze mensen merkt de lezer dat Schortingshuis aandringt op een waarheid die bevindelijk gekend moet worden. Hij keert zich vooral tegen de 'letterkennis', die hij veel aantrof. Hij gaat niet zozeer in op het geloof zelf, maar op de vraag hoe het geloof persoonlijk zelf ervaren wordt.

in dit boek spreekt hij o.a. over de 'vijf nieten': ik wil niet, ik kan niet, ik weet niet, ik heb niet en ik deug niet, waarmee hij duidelijk wil maken dat een mens niets kan bijdragen aan zijn behoud. Ook voor deze tijd heeft dit boek ons nog veel te zeggen.